Dla wszystkich ludzi teatru, dla wszystkich widzów i miłośników dzisiejszy dzień jest niecodziennym w swej codzienności. Podkreśla bowiem naszą pracę, naszą pasję, przypomina o istnieniu sztuki w życiu. Być może niektórych zachęca też do wizyty na spektaklach, do sprawdzenia repertuarów, zatęsknienia za magią światów przedstawianych na scenie. Z całego serca zachęcam, żeby za tą tęsknotą podążać i się jej poddawać.

A Wszystkim, którzy są z teatrem związani życzę coraz piękniejszych teatralnych doświadczeń, dobrych emocji i pięknych wzruszeń. Życzę także aby teatr, któremu jesteśmy tak wierni, pamiętał o nas oraz zawsze był wobec nas szczodry i uczciwy. 

Jeśli znajdą Państwo dziś kilka minut to namawiam do przeczytania Orędzia Jona Fossego na Międzynarodowy Dzień Teatru 2024, które umieszczamy.

Z serdecznymi pozdrowieniami
Ewa Piotrowska
wraz z Zespołem Teatru Baj

27 marca 2024 roku

Orędzie Jona Fossego na Międzynarodowy Dzień Teatru 2024:

Sztuka to pokój

Każdy człowiek jest niepowtarzalny, a jednocześnie taki sam jak wszyscy inni ludzie. Niepowtarzalność jest zewnętrzna, można ją, rzecz jasna, dostrzec, ale w każdym człowieku istnieje coś wewnątrz, co należy wyłącznie do niego. Możemy to nazwać duszą albo duchem – albo nie musimy nazywać, tylko zostawić.

Ale jednocześnie, mimo różnic, jesteśmy sobie równi. Ludzie ze wszystkich części świata są fundamentalnie równi, niezależnie od języka, którym mówią, od koloru skóry i niezależnie od koloru włosów.

Może to swoisty paradoks, że jesteśmy jednocześnie równi i różni. Może człowiek jest paradoksalny w wyniku napięcia między ciałem a duchem, między tym, co najbardziej przyziemne i immanentne, a tym, co transcenduje owe materialne, przyziemne ograniczenia.

Ale sztuka, dobra sztuka, w zadziwiający sposób potrafi łączyć to, co niepowtarzalne, z tym, co uniwersalne, ba, potrafi sprawić, by niepowtarzalne, ktoś mógłby powiedzieć „obce”, stało się powszechnie, uniwersalnie zrozumiałe. Tym samym sztuka rozsadza granice między językami, częściami świata, krajami. W ten sposób łączy nie tylko to, co cechuje każdego człowieka, ale również, w nieco innym znaczeniu, to, co cechuje grupy ludzi, na przykład narody.

Sztuka nie czyni tego poprzez ujednolicanie wszystkiego, przeciwnie, pokazuje różnice, ba, obcość. W każdej dobrej sztuce właśnie to, co obce, to, czego w pełni nie rozumiemy, a mimo to na swój sposób rozumiemy, co być może można nazwać enigmatycznym, co fascynuje, ba, co tworzy transcendencję, przekroczenie, jest tym, co wszelka sztuka musi w sobie mieć i do czego musi prowadzić.

Nie przychodzi mi do głowy lepszy sposób łączenia przeciwieństw niż sztuka. Właśnie ona jest przeciwieństwem gwałtownego konfliktu, który, co zbyt często widzimy, znajduje swoje ujście w destrukcyjnych próbach zniszczenia obcego, tego niepowtarzalnie innego, nierzadko poprzez wykorzystanie najbardziej bestialskich odkryć nowej technologii. Czy to będzie terroryzm, czy to będzie wojna. Bo człowiek ma również swoją zwierzęcą stronę i kiedy napędza go instynkt, wtedy ten drugi, obcy, nie jest postrzegany jako ktoś fascynująco enigmatyczny, ale jako zagrożenie dla własnej egzystencji. Wtedy niepowtarzalność i uniwersalnie pojmowaną różnorodność zastępuje równość kolektywna i to, co inne, stanowi zagrożenie, które trzeba zniszczyć. To, co zewnętrznie inne, na przykład religia albo ideologia polityczna, stają się czymś, co trzeba zwalczyć i unicestwić.

Wojna to walka przeciwko temu, co w człowieku najgłębsze, wyjątkowe. I jest to zarazem walka przeciwko wszelkiej sztuce, przeciwko temu, co w sztuce najgłębsze.

Postanowiłem mówić o sztuce w ogóle, a nie wyłącznie o sztuce teatru, dlatego że w każdej dziedzinie sztuki, w każdej dobrej sztuce, w jej najgłębszej istocie, chodzi o to samo, chodzi o to, żeby to, co niepowtarzalne, osobliwe, stało się uniwersalne. Sztuka łączy niepowtarzalne z uniwersalnym w swoim wyrazie artystycznym. Nie poprzez usuwanie swoistości, tylko poprzez jej uwydatnianie, aby wyraźnie wybrzmiało to, co obce.

To proste. Wojna i sztuka to przeciwieństwa. Wojna i pokój to przeciwieństwa. Sztuka to pokój.

Na zamówienie Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego z języka norweskiego przełożyła Halina Thylwe.

Poniżej przedstawiamy godziny pracy Kasy i Dział Organizacji Widowni:

27.03.2024 do 14:00
28.03.2024, godz. 9:00 – 16:00
29.03.2024: nieczynne
Od 2.04.2024 wracamy do godzin standardowych (9:00-16:00)

W pozostałych godzinach i terminach zachęcamy do zakupu biletów / voucherów w formie elektronicznej.
Możliwa jest również mailowa rezerwacja biletów grupowych — odpowiedzi udzielimy w pierwszym dniu pracy.

Do zobaczenia!

20 marca 2024, w środę w budynku Azerbejdżańskiego Państwowego Teatru Lalek w Baku odbyła się wystawa fotograficzna z udziałem zdjęć i lalek z naszego Teatru. Wystawę można oglądać do 25 marca.

W historycznym budynku Państwowego Teatru Lalek w Baku, zaprojektowanym przez polskiego architekta Józefa Płoszko, Ambasador Rafał Poborski i doradca Ministra Kultury Azerbejdżanu Oleg Amirbayov otworzyli wystawę „Polska Sztuka Lalkarska”.

Wydarzenie zostało oficjalnie otwarte przez Ambasadora RP w Azerbejdżanie oraz Doradcę Ministra Kultury Republiki Azerbejdżanu. W ceremonii otwarcia wystawy wzięło udział wielu przedstawicieli różnych zagranicznych korpusów dyplomatycznych, ambasadorów, przedstawicieli mediów, a także znanych lokalnych osobistości kultury i sztuki. Wystawa spotkała się z ogromnym zainteresowaniem polskimi teatrami lalkowymi i polskimi lalkami, co cieszy nas ogromnie.

Kilka linków i relacji:
Wideo: https://www.youtube.com/watch?v=nlIQ1TMkbzY&t=2s
Info: https://www.gov.pl/web/azerbejdzan/polska-sztuka-lalkarska–wystawa-w-baku
Media o wystawie: https://www.azernews.az/culture

21.03.2024

ORĘDZIE UNIMA Z OKAZJI ŚWIATOWEGO DNIA LALKARSTWA 2024 – Ines Pasic 

na całym świecie przesyłam pozdrowienia dla wszystkich lalkarzy z okazji Światowego Dnia Lalkarstwa.
Moim drogim kolegom, wędrowcom wspólnego snu, interpretatorom ponadczasowej rzeczywistości…
Jesteśmy ludźmi, którzy wykonują jeden z najskromniejszych zawodów. Nasz paradoks polega na tym, że mimo to rozmawiamy, debatujemy i wściekamy się na boski świat z intymnością i szczerością starego małżeństwa.

Za każdym razem, gdy drewniana głowa ożywa w naszych rękach lub sznurki marionetki zdają się potwierdzać związek między wszystkimi żywymi istotami, odkrywamy siebie na nowo jako bohaterów przedstawianej historii. Za każdym razem, gdy animowany obiekt odsłania zamieszkujące w nas wspomnienia a wyjawiane tajemnice stają się realne przy pomocy gry światła i cienia, nasz czas historyczny staje się ponadczasowy. Kiedy postacie żyjące na powierzchni naszej skóry zawładną każdą częścią naszego ciała, zdaje się nam wtedy, że zawieramy w sobie całe człowieczeństwo świata.

Oddając się grze lalkami bez względu na wszelką możliwą formę uprawianej przez nas sztuki, odprawiamy starożytny rytuał. Sprawiamy, że namacalne i widoczne jest to, czego nie ma, a jednocześnie sprawiamy, że lalkarz i widz doświadczają własnej transcendencji.

Żyjemy w cudownych a zarazem przerażających czasach, ale czy nie zawsze tak było?
Czy podobnie jak cała ludzkość nie stoimy na krawędzi wyginięcia czy może nigdy nie byliśmy tak blisko uczynienia ognia Prometeusza naszym własnym?
Taki brak szacunku! Czy jest to przejaw naszej głupoty czy też milowy skok w naszej świadomości?!
Czy osiągniemy masę krytyczną, która przyniesie niezbędną zmianę, czy też osłabi nas inercja, dezinformacja i strach?!
Ile odpowiedzi i propozycji możemy udzielić, a ile zrealizować?!
Czy lalki mogą uratować świat przed zmianami klimatycznymi, wojnami i niewolnictwem?!
Nie wiem!
Świat jest jaki jest i nie ma gwarancji niczego i nikogo. Jak powiedział wspaniały poeta: „Ścieżkę tworzy się, idąc”.
Z doświadczenia i praktyki tej wspaniałej sztuki wiem, że lalki są światłem w ciemności, słońcem za chmurami ludzkiej tragikomedii, schronieniem przed burzami ciężko zranionych serc.
Są zaproszeniem do życia z entuzjazmem i do walki o lepszą wersję siebie.
Pozbawiają nas wygód i rzeczy „poprawnych politycznie”.
Zdejmują poważne maski tym, którzy już wszystko przeżyli i wszystko wiedzą.
Uczą nas bawić się jak dzieci, bez oczekiwań i zmartwień.
Są naszą przygodą, naszym niebem i naszym miejscem na ziemi.
Czy jest lepszy dar, który można by ofiarować światu i sobie niż świadomość własnego człowieczeństwa!
Ramię w ramię z naszymi lalkami zróbmy „dobrą minę do przyszłych czasów”, bo są one doskonałym pretekstem do wyciągnięcia lalek z kufrów i zrobienia dobrego przedstawienia.

Wszystkiego najlepszego z okazji Światowego Dnia Lalkarstwa.

Ines Pasic pochodzi z Bośni; po ukończeniu studiów w Konserwatorium w Sarajewie poznała swojego nauczyciela teatru i partnera Hugo Suáreza Floresa. Zainteresowani możliwościami teatralnej ekspresji ciała i każdej jego części, wypracowali własny styl i język, łącząc techniki animacji, pantomimy i tańca. Spektakle Hugo i Ines były prezentowane na ponad czterystu międzynarodowych festiwalach (m.in. w Japonii, USA, Kanadzie, Francji, Hiszpanii, Brazylii, Argentynie) i zdobywały liczne nagrody krytyków i publiczności.
Gdy tylko działania w Peru miały swoją premierę, ich dalsza eksploatacja była planowana w teatrach Alliance Française (w Limie i Cuzco), tj. w Katolickim Centrum Kultury San Isidro, w Teatrze Miejskim w Limie, w Centrum Kultury Peruwiańsko-Północnoamerykańskiej (IPNA), w Centrum Kultury Ricardo Palma, w Brytyjskim Peruwiańskim Centrum Kultury, itp.
Ines Pasic uczyła się technik pantomimy u Hugo Suáreza, a w 1986 roku założyła z nim Hugo and Ines Theatre – Teatr Hugo i Ines. W 2003 roku założyła Gaia Theatre i wyreżyserowała „The Worlds of Fingerman” [„Światy Fingermana”]. Spektakl brał udział i był doceniony na festiwalach na całym świecie.
„The Worlds of Fingerman” został laureatem nagrody MASQUE przyznawanej przez Academy of Performing Arts of Quebec w Kanadzie jako najlepsza zagraniczna produkcja sezonu 2006/2007.
W 2011 roku wyreżyserowała spektakl zatytułowany „Red Thread” [„Czerwona Nić”], który był prezentowany w Limie i Buenos Aires. Od 2012 roku koncertuje z solowym spektaklem „From the Blue” [„Z nieba”], który zdobył nagrodę publiczności jako najlepsze przedstawienie na FIL (Międzynarodowym Festiwalu Języków Scenicznych) w Rio de Janeiro.
W 2015 roku wzięła udział w Międzynarodowym Festiwalu Form Animowanych Firas Titelles Leida w Katalonii ze spektaklem „From the Blue”, gdzie otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki.
Prowadziła warsztaty dla profesjonalistów m. in. na Międzynarodowym Festiwalu Bonecos do Mundo Brasil (2013, 2014), na Międzynarodowym Festiwalu Lalek w Sewilli (2015) czy podczas Eugene O Neill Performing Arts Center w Connecticut USA (2015).
We wrześniu 2015 roku zespół Teatru Hugo i Ines, którego jest współzałożycielką, otrzymał wyróżnienie „Sirena de oro”, które Międzynarodowy Festiwal Teatrów Lalek „Arrivano del mare” we Włoszech przyznaje co roku osobom i instytucjom, które znacząco wpłynęły na rozwój teatru lalkowego.
Do dzisiaj Ines Pasic wyreżyserowała i stworzyła spektakle: „Worlds of Fingerman”, „Red Thread”, „From the Blue”, „Odyssey” i „Cabaret Gaia”.
„Body Odyssey” [„Cielesna Odyseja”] i „About Tenderness” [„O Delikatności”] to dzieła powstałe w ko-produkcjach i stworzone dla Międzynarodowego Festiwalu PIP w Turynie i Teatru Lalek w Mostarze w 2019 roku.
We wszystkich przedstawieniach Ines Pasic kładzie nacisk na badanie i analizę pojęć metafizycznych. „Cabaret Gaia” eksploruje różne możliwości ekspresji ciała, takie jak pantomima, taniec, animacja, muzyka, przy minimalnym użyciu tekstu werbalnego.
Ważne dla artystki jest podkreślanie wrażliwości i kobiecego spojrzenia na historie świata, które do niedawna analizowano i interpretowano niemal wyłącznie z punktu widzenia kultury patriarchalnej.
Cykliczna i ekologiczna wizja w jej pracach odzwierciedla tęsknotę za możliwością bycia odpowiedzialnym twórcą – twórcą indywidualnej i zbiorowej rzeczywistości.

Z radością informujemy, że Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał Pani Ewie Piotrowskiej, Dyrektorowi Teatru Baj w Warszawie,  odznaczenie państwowe — Srebrny Krzyż Zasługi.
W dniu dzisiejszym odznaczenie za działalność artystyczną zostało wręczone w imieniu Prezydenta przez Wojewodę Mazowieckiego Pana Mariusza Frankowskiego. Ta wyjątkowa chwila miała miejsce w przeddzień obchodów Światowego Dnia Lalkarstwa, który symbolicznie przypada na 21 marca, ustanowiony przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Lalkarzy UNIMA.

Nie możemy również pominąć faktu, że nadanie tego zaszczytnego wyróżnienia następuje w szczególnym momencie dla Teatru Baj, gdyż obecny rok jest sezonem obchodów 95-lecia istnienia Teatru.
Jesteśmy dumni i szczęśliwi  będąc częścią tej niezwykłej instytucji.

Jesteśmy niezwykle dumni, że mamy przywilej pracować w Teatrze prowadzonym przez Panią Dyrektor, osobę docenianą na wielu polach. Jej zaangażowanie, talent i oddanie sztuce lalkarskiej są inspiracją dla nas wszystkich.

Pani Ewa Piotrowska pełni nie tylko rolę Reżyserki i Dyrektora Teatru Baj, ale także jest Prezydentką Polskiego Ośrodka Lalkarskiego POLUNIMA, co dodatkowo podkreśla jej znaczenie i wpływ w świecie teatru lalkowego.

Srebrny Krzyż Zasługi, polskie cywilne odznaczenie państwowe jest symbolem uznania za zasługi dla Państwa lub obywateli. Nadanie go Pani Ewie Piotrowskiej jest dowodem na to, że jej praca i wkład w dziedzinie kultury są doceniane nie tylko przez instytucje, ale także przez społeczność.

W imieniu Teatru Baj oraz wszystkich pracowników i sympatyków tej instytucji, serdecznie gratulujemy Pani Ewie Piotrowskiej tego zaszczytnego wyróżnienia oraz dziękujemy za jej nieustanne zaangażowanie i wkład w rozwój polskiego teatru lalkowego.

Z wyrazami szacunku,
Zespół Teatru Baj

Z radością informujemy, że Teatr Baj rozpoczął pierwsze próby do spektaklu zatytułowanego „Czerwony Kapturek (bajka myśliwska)”, reżyserowany przez Michała Derlatkę. Spektakl powstaje na podstawie tekstu Bohdana Butenko. Jesteśmy niezmiernie podekscytowani i zaangażowani w proces twórczy, który już teraz nabiera tempa.

Chcielibyśmy serdecznie podziękować m.st. Warszawie za wsparcie finansowe, które umożliwia nam kontynuację naszej artystycznej działalności oraz realizację przedsięwzięć rewitalizacyjnych.

Premiera spektaklu planowana jest na drugą połowę maja, a jego wyjątkowość polega na tym, że będzie można go oglądać w plenerowych scenach oraz na warszawskich podwórkach po prawobrzeżnej stronie Wisły.

Wierzymy, że „Czerwony Kapturek (bajka myśliwska)” stanie się niezapomnianym przeżyciem zarówno dla naszej widowni, jak i dla nas samych. Już teraz serdecznie zapraszamy Państwa do udziału w tym magicznym wydarzeniu, z wyjątkową atmosferą, jaka towarzyszy podczas tak bliskiego spotkania z Widzami oraz interpretacją klasycznej opowieści.

Obsada:
Marta Gryko – Sokołowska
Adriana Paprocka
Aneta Płuszka
Marcin Marcinowicz
Piotr Michalski
Robert Płuszka

Drodzy Widzowie!

Wystartowała kolejna edycja programu „Klasa w Warszawie. Warszawa z klasą”, „Kulturalny przedszkolak”. Szkoły prowadzone przez miasto Warszawa otrzymają dofinansowanie w wysokości 50 zł na każdego ucznia, które należy przeznaczyć na zakup biletów do teatru lub innej instytucji kultury, nauki albo sportu. Zachęcamy więc do szkolnych i klasowych wycieczek do Teatru Baj!
Środki na realizację obydwu projektów przekazane zostały 30 stycznia br., zarządzeniem Prezydenta m.st. Warszawy,  do planów wydatków placówek, a naliczona kwota będzie mogła być wydatkowana do końca roku budżetowego, czyli do końca grudnia 2024 roku.
Szczegóły: Kontynuacja programów „Klasa w Warszawie. Warszawa z klasą” i „Kulturalny przedszkolak” – Edukacja (um.warszawa.pl)

Do zobaczenia przy Jagiellońskiej 28
Zespół Teatru Baj

Świętowania ciąg dalszy! W naszym sezonie obchodów 95-lecia Teatru Baj, będziemy świętować również 376. Urodziny Pragi !

Zapraszamy w niedzielę 11 lutego o godz. 12:30 na Warsztaty „Piękna mowa” – warsztaty logopedyczne inspirowane gwarą warszawską dla dzieci w wieku 7-10 lat i ich opiekunów.

Wszystko u nas w Teatrze i to za zupełne darmo.
Żeby nie było kipiszu – obowiązują zapisy pod linkiem
☞ https://forms.gle/QcwFpxWwt9ym2P5PA.
Liczba miejsc ograniczona! Liczy się kolejność zgłoszeń. Zakwalifikowanym osobom Teatr udzieli potwierdzenia drogą mailową.

Warsztaty poprowadzi niezrównana Marta Gryko-Sokołowska, która także dzień wcześniej, 10 lutego o 18:00, weźmie udział w Uroczystym Odczytaniu Aktu Narodzin Pragi w Muzeum Warszawskiej Pragi.

Zadanie zostało zrealizowane dzięki wsparciu finansowemu m.st. Warszawy w ramach realizacji przedsięwzięć rewitalizacyjnych